Dinner Party!

Ik weet niet hoe het met u zit, maar reizen naar nieuwe plaatsen maakt me hongerig. Voor mij zijn de smaken, texturen en aroma’s van lokaal eten allemaal verweven in het tapijt van een plaats. Zonder die ongewone gerechten die ik niet kan vinden op een menu thuis, en vertrouwd voedsel bereid op nieuwe, exotische manieren, dat tapijt verliest zijn levendigheid. Thuis ben ik bijvoorbeeld dol op verse rode snapper, maar hoe wordt die op Curacao bereid?

Wat zit er in die heerlijk uitziende stoofpot, zal iemand die voor het eerst op Curacao eet, zich afvragen? Hoe smaakt cactus? Wat is funchi in hemelsnaam? Stoofpot van leguaan – echt waar? De echte fijnproever struint de straatmarkten af, bestelt van de handgeschreven menu’s op snackwagens, gaat op zoek naar viskrotten aan het strand en barbecuehutjes, en glipt buiten de reguliere toeristengebieden om op zoek naar lokale restaurants. Maar wat we vooral willen weten is: wat eet de plaatselijke bevolking thuis?

Hier in de Nederlandse Caraïben, zijn de antwoorden op de eerste vier vragen, in volgorde:

1. Dat stoofpot, of stoba, een stevige maaltijd is en meestal gemaakt met geit, vis, rundvlees, of conch.

2. Cactus heeft een flauwe smaak. Het smaakt lekker knapperig als het gebakken is; in een soep is het nogal glibberig.

3. Funchi is het voornaamste bijgerecht van Curacao. Het is gekookte, gemalen maïs en lijkt qua smaak op polenta.

4. Ja, leguaan is erg lekker, en niet makkelijk te bereiden. Veel piepkleine botjes. Het is meestal gereserveerd voor speciale gelegenheden

| Deze smeltzachte Caribische tamale is gemaakt door mals gekookt rundvlees te mengen met olijven, kappertjes en fijngehakte pruimen.

Om de laatste vraag te beantwoorden, heb ik onlangs gedaan wat elke zichzelf respecterende liefhebber van eten zou doen als ze de kans kreeg: Ik nodigde mezelf uit voor een etentje bij twee Antillianen thuis. Hij is Curacaose, zij komt van het naburige Aruba. Het moet typisch eiland eten zijn, leg ik uit, zodat ik kan opscheppen tegen mijn foodie vrienden. Geen probleem, zeggen ze, maar alleen als ze er een heel speciaal gerecht bij mogen: ayaka. Deze tamale in Caribische stijl, die smelt op de tong, wordt gemaakt door mals gekookt rundvlees te mengen met olijven, kappertjes en gehakte pruimen. Elk exemplaar wordt individueel verpakt in een kleine geschenkverpakking van bananen- of bakbananenbladeren, en vastgebonden met een touwtje. Ayaka wordt meestal gereserveerd voor belangrijke familiefeesten en Kerstmis. Als uw gastheer ayaka voor u bereidt, en het is geen feestdag, dan bent u inderdaad vereerd.

Als voorgerecht hebben we gekruide yucca-chips, gefrituurd en bestrooid met zout, cayennepeper en chilipoeder. Er is een schaal met webo yena (spiegeleieren) – een must voor cocktailparty’s – en verse garnalen, gefrituurd en gerold in geroosterde kokosnoot. We hebben bolitas de jamon, hors d’oeuvre-grote hamballetjes gestoofd in een zoete ananas-abrikozensaus.

Mijn Curacaose vriend kan niet wachten om zijn piska kora te bereiden, een met knoflook en kruiden bereid gerecht met rode snapper. Hij maakt ook een Nederlands-Caribische favoriet, keshi yena. Dit rijke voorgerecht bestaat uit een hele ronde edamkaas van twee pond, gevuld met geraspte kip en hartige dingen zoals kappertjes, olijven en – om de smaakpapillen wakker te schudden – scotch bonnet pepers. Mijn Arubaanse vriend zal de dag besteden aan het maken van de ayaka.

Bij dit feestmaal hoort een ietwat chique ovenschotel van zoete yams, gekookt met sinaasappelschil, bruine suiker en boter, daarna overgoten met Bacardi-rum en in brand gestoken. En natuurlijk is er funchi. Dit alomtegenwoordige bijgerecht kan eruit zien als een dikke pannenkoek of als een mooi hoopje ter grootte van een muffin; het is perfect om het panvocht en de jus van Curacaose lievelingsgerechten op te zuigen. Elke traditionele keuken heeft een speciale drietandige funchi-roerlepel. Mijn gastvrouw gebruikt nog steeds de lepel die haar grootvader een halve eeuw geleden voor haar grootmoeder had uitgezocht. Volgens de oude traditie schonk een man een palu di funchi aan zijn aanstaande bruid om zijn vertrouwen in haar huishoudelijke vaardigheden te tonen. Haar aanvaarding ervan symboliseerde haar verbintenis om deze verantwoordelijkheden te vervullen.

“Tegenwoordig kun je ze op de markt kopen,” lacht mijn vriendin, “en de mannen die ik ken, kunnen zelf ook heel goed funchi koken”. Na dit alles kan ik me niet voorstellen dat ik nog plaats heb voor meer, maar mijn gastheren zeggen dat ik wel wat zal vinden als ze hun favoriete dessert serveren, banana den forno. De verse bananen worden gekookt met kaneel, vanille en suiker, en dan in de oven bruin gebakken. Ze worden warm geserveerd, overgoten met ijs. Ik heb de kamer gevonden. Het was allemaal heerlijk. Eet smakelijk, fijnproevers!

DOOR KAREN T. BARTLETT